γράφει η Αλεξάνδρα Πέγιου φωτογραφία πίνακας της Stella Kyriakou   «Βιάζουν τα παιδιά τους», «Τα πετάνε για να τα λυπηθούμε», «Τα βασανίζουν για να κλαίνε», «Ποιος άνθρωπος κάνει κάτι τέτοιο; Ένας απολίτιστος, ένας υπάνθρωπος, ένας που θα κάνει χειρότερα σε σένα αν έρθει εδώ. Φυλάξου. Διώξ’ τον. Απώθησέ τον. Και στην ανάγκη σκότωσέ τον.»             Η συνταγή είναι έτοιμη. Απ’ τη μια αφαίρεση των ανθρωπίνων ιδιοτήτων του «άλλου» για να μπορούμε να του φερθούμε βάναυσα. Και από την άλλη καλλιέργεια φόβου, φόβου μεγάλου για να μπορεί να μετατραπεί σε μίσος και οργή. Και είναι παλιά συνταγή. Πολύ παλιά. Όσο και ο πόλεμος. Και λέγεται «απανθρωπισμός του θύματος». Είναι η αφαίρεση της ανθρώπινης ιδιότητας από το θύμα που το κατατάσσει αμέσως σε μια άλλη κατηγορία, σε ένα άλλο μη ανθρώπινο είδος.             Κατά κανόνα ο μη ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος όταν σκοτώσει άλλον άνθρωπο στη συνέχεια βιώνει μια περίοδο ενοχών. Οι ενοχές αυτές κάποιες…