"Οι νονοί της νύχτας και εκείνοι της ημέρας"

 

γράφει ο δικηγόρος, Πολυδεύκης Παπαμιχαήλ.

Είμαστε ένα απέραντα διεφθαρμένο κράτος. Κάποτε διάβασα ότι τουλάχιστον ο ένας στους δέκα αστυνομικούς παρακολουθείται από την υπηρεσία εσωτερικών υποθέσεων (που συστάθηκε γι'αυτόν τον λόγο) για παράνομη

εξω-υπηρεσιακή δραστηριότητα είτε στη παροχή διευκολύνσεων, αποσιωπήσεων αλλά και αβάντας σε κακοποιούς είτε οι ίδιοι ως πρωταγωνιστές στον εγκληματικό κόσμο.

Καθημερινά μαθαίνουμε για δημόσιες υπηρεσίες τις οποίες λυμαίνονται συμμορίες επίορκων υπαλλήλων, όπου εκμεταλλευόμενοι τη διοικητική τους ισχύ απαιτούν από τους πολίτες πληρωμή για την ...επιείκειά τους, για τα στραβά μάτια σε ελέγχους, για ξέπλυμα παρανομιών κλπ κλπ.

Πρωταγωνιστές οι συνήθεις ύποπτοι, εφοριακοί, πολεοδομίες, δημοτικοί υπάλληλοι με αντικείμενο τα καταστήματα αλλά και άλλοι. Για αυτές τις ...ειδικότητες τουλάχιστον έχουμε ενημερωθεί.

Μπορεί άλλο να πει Χαλκίδα και άλλο Χαλκιδική αλλά στη διαφθορά οι δύο περιοχές διακρίθηκαν εξίσου δυνατά. Από κοντά Κέρκυρα και Ρόδος. Και η λίστα όλο και μεγαλώνει. Πόσες ακόμα θα ακολουθήσουν;; Πρόβλεψη; Πολλές!

Το συμπέρασμα είναι ένα: ο πολίτης έχει αφεθεί βορά στα σαρκοφάγα του δημοσίου και σε όλο αυτό δεν δείχνει να υπάρχει διέξοδος. Ο μέσος Έλληνας, ο μη δικτυωμένος στα κυκλώματα του δημοσίου, είτε λόγω πεποιθήσεων είτε λόγω οικονομικής ένδειας, νιώθει απέραντι ανασφάλεια. Γιατί δεν είναι μόνο οι νονοί της νύχτας. Οι άλλοι οι σκληροί νονοί της ...ημέρας, με την δημόσια σφραγίδα πάνω στο γραφείο τους και το υπηρεσιακό σφραγιδάκι του ονόματός τους παραδίπλα, είναι ακόμα πιο αδίστακτοι.

Και αν στους νονούς της νύχτας φοβάσαι το πιστόλι με εκείνους της ημέρας, που δρουν με ωράριο τις ώρες λειτουργίας του δημοσίου, έχεις να φοβάσαι ακόμα περισσότερα. Ως κρατική υπηρεσία απολαμβάνουν την υπεράνω υποψίας προσέγγιση, που τη προσφέρει η ιδιότητα του υπαλλήλου αλλά, ταυτόχρονα, απολαμβάνουν και της αρωγής των υπολοίπων υπηρεσιών σε τέτοιο βαθμό που ο πολίτης να αισθάνεται απολύτως εγκλωβισμένος σε έναν κυκεώνα δημοσίων δυναστών, από τον οποίο δυσκολεύεται να ξεφύγει γιατί για να γίνει αυτό θα πρέπει να βρει το θάρρος να καταγγείλει.

Αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο να συμβεί γιατί ο καθείς γνωρίζει ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα κινδυνέψουν πολλοί και πολλά που σχετίζονται μαζί τους. 

Το ένα χέρι νίβει το άλλο...

Πόσα χρόνια πήρε τις ηθοποιούς να καταγγείλουν τις συμπεριφορές συναδέλφων τους;

Κάτι τέτοιο.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμία σοβαρή και οργανωμένη βούληση να καθαρθεί αυτή η κοινωνία. Στη μόνη υπηρεσία που θεσμοθετήθηκε η αυτοκάθαρση είναι η αστυνομία με την εσωτερικών υποθέσεων, που όντως σημειώνει μεγάλες επιτυχίες κατά την άσκηση των καθηκόντων της.

Πότε, όμως, θα θεσμοθετηθεί κάτι ανάλογο και για τις πολεοδομίες, τις εφορίες, τους δήμους, και όπου αλλού έχει εμφανιστεί οργανωμένο έγκλημα των υπαλλήλων τους σε βάρος του πολίτη;

Η πρόβλεψη είναι ότι ποτέ δε θα γίνει κάτι τέτοιο, αν και είναι απολύτως αναγκαίο.

Επομένως, δεν είμαστε, ως  κράτος και πολίτες του, ικανοί να πετύχουμε τη κάθαρση του δημοσίου τομέα. Αυτό σημαίνει ότι η διοικητική μέριμνα και εποπτεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν με τη λογική της νύχτας, δηλαδή της επ' αμοιβής "προστασίας".

Αυτοί θα συνεχίσουν να μας πουλάνε τις υπηρεσίες τους, εξαναγκάζοντας τον πολίτη να συμμορφώνεται αλλιώς να χάνεται.

Κάτι τέτοιες στιγμές ονειρεύεσαι να ήταν η Ελλάδα μια ακόμη πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής ή έστω ένα ακόμη κρατίδιο της Γερμανίας.

Γιατί σαν αυτοδιοικούμενο κράτος αποτύχαμε παταγωδώς. Και λύση στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται από πουθενά.

Αποτύχαμε. Απορώ γιατί γιορτάζουμε κάθε χρόνο την ανεξαρτησία μας. Απελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους και τους Γερμανούς και πέσαμε σε χειρότερη ομηρία από τα ίδια μας τα χέρια.