Άφυτος αξιοθέατα,ιστορία και πληροφορίες

 

Η Άθυτος (ονομάζεται επίσης και Άφυτος) είναι ο τρίτος μεγαλύτερος συνοικισμός μετά το σταθμό της Ποτίδαιας και υπάρχει στην συγκεκριμένη θέση περισσότερο από 3000 χρόνια.

Άφυτος (Αφύτη, Άφυτις, Άφυτος)

Η ονομασία Άφυτος επικράτησε ευρέως πολύ πρόσφατα. Εξ'αιτίας της συνεπούς παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, το χωριό είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στη Χαλκιδική. Η γενικότερη κατασκευή των κτηρίων ελέγχεται αυστηρά από αρχιτεκτονικούς περιορισμούς με βασικό στόχο να διατηρηθεί ο κλασικός χαρακτήρας των κτηρίων του χωριού. Γι'αυτό το λόγο τα σπίτια και εν γένει όλα τα κτήρια κατασκευάζονται και ανακαινίζονται με εγχώριο ασβεστόλιθο.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όπου το χωριό διακατέχεται από μία διαφορετική πνοή, πολλά μουσικά και καλλιτεχνικά δρώμενα λαμβάνουν χώρα, συμπεριλαμβανομένου και του πολιτιστικού φεστιβάλ που οι κάτοικοι της Αθύτου αρχικά οργάνωσαν. Οι πλατείες και τα σοκάκια του χωριού ζωντανεύουν από μία ποικιλία από τοπικές τέχνες καθώς και παραδοσιακά προϊόντα. Αυτή η εικόνα εμπλουτίζεται ακόμη περισσότερο από την γραφική αρχιτεκτονική των κτηρίων. Ξενοδοχεία, καφετέριες, μπαρ και εστιατόρια είναι εξαιρετικά ενσωματωμένα και σε μία αρμονία με το περιβάλλον και παρέχουν στους ντόπιους καθώς και στους επισκέπτες μία συμφωνία από ζωντανή πολιτισμική ιστορία!

Περπατώντας στο κέντρο του χωριού, εύκολα βρίσκεσαι σε ένα μαγευτικό σημείο όπου μπορείς να απολαύσεις τη θέα του Τορωναίου Κόλπου, το δεύτερο "πόδι" της Χαλκιδικής,τη Σιθωνία καθώς και το νότιο μέρος της Κασσάνδρας. Ελάχιστα βήματα από το κέντρο του χωριού, δίπλα σε ένα μπαρ χρόνων τον "Κουτσόμυλο", στο υψηλότερο οροπέδιο της Αφύτου έχεις μία πανοραμική θέα όλων των σκεπών αυτού του αρχαίου μέρους.

Στο λαογραφικό μουσείο της Αφύτου,που βρίσκεται στο σπίτι του "Αλετρά"(1889), λαμβάνουν χώρα πολλές εκθέσεις συνδεδεμένες με την ιστορία και την παράδοση της χώρας,που ενισχύουν το ενδιαφέρον του επισκέπτη για τη βαθειά ιστορία της περιοχής, της κουλτούρας και της ανάπτυξης του μέρους.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το χαρακτηριστικό των παλιών πέτρινων σπιτιών, όπου υπάρχουν επιγραφές και ανάγλυφα που καθορίζουν το αστικό τοπίο της περιοχής. Παρόλα αυτά, το αληθινό δέλεαρ του μέρους είναι η ολότητα της κουλτούρας, η κλασική αρχιτεκτονική και η φυσική ομορφιά του παραδοσιακού συνοικισμού που μετρά μία ιστορία 28 αιώνων.

Η περιοχή είναι ευρέως γνωστή για τους ήρωες και τα θύματα της επανάστασης του 1821. Κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο, πολλοί κάτοικοι διέφυγαν από το χωριό και διανεμήθηκαν σε ασφαλείς περιοχές. Οι μετανάστες επέστρεψαν μετά το 1827 στο χωριό και η Άφυτος ήταν το μεγαλύτερο χωριό στην Κασσάνδρα για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, ενώ άρχισε να οικοδομείται στην αρχιτεκτονική μορφή που έχει σήμερα στα μέσα του 19ου αιώνα.

Το 1859 χτίστηκε στην κεντρική πλατεία του χωριού, η τρίκλιτη βασιλική εκκλησιά "Άγιος Δημήτριος",η οποία θεωρείται το κόσμημα του χωριού. Η μοναδική αρχιτεκτονική αυτού του ναού, οι αγιογραφίες καθώς και τα ανάγλυφα στην πρόσοψη του νότιου τοίχου του,καθιστούν απαραίτητη την επίσκεψη σε όσους βρεθούν στο χωριό. Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα περισσότερες μεγάλες εκκλησίες χτίστηκαν όπως είναι : ο Άγιος Γεώργιος(1867), ο Άγιος Αθανάσιος και ο Άγιος Νικόλαος.

Η αρχαία Άφυτος ήταν μία πολύ σημαντική πόλη στην Παλλήνη της οποίας ο στόλος έχει συμμετάσχει στους Περσικούς πολέμους και έχει αναφερθεί στα γραπτά πολλών αρχαίων ιστορικών όπως είναι ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, ο Αριστοτέλης, ο Παυσανίας, ο Ξενοφώντας, ο Στράβων και άλλοι. Το ιερό του Διόνυσου( 8ος Αιώνας π.Χ.) και ο ναός του Άμμωνος Διός (4ος Αιώνας π.Χ.) ήταν ουσιώδεις παράγοντες για την ενοποίηση της πόλης. Τους αρχαίους χρόνους και μέχρι την κλασική περίοδο, η Άφυτος ήταν ένα καθιερωμένο και επιτυχημένο μέρος το οποίο εκτύπωνε τα δικά του νομίσματα με απεικόνιση το κεφάλι του Άμμωνος Διός, προστάτη της περιοχής.

Πριν την ύπαρξη της Αθύτου, προιστορικές φυλές Θρακιωτών και Πελάσγων επεκτάθηκαν,από το 3000 π.Χ σε όλη τη Χαλκιδική. Ευρήματα αρχαίων ερειπίων από μετανάστες της Εύβοιας, της Χαλκίδας και της Ερέτριας, υπέδειξαν την ύπαρξη μικρών αποικιών από τον 8ο έως τον 6ο αιώνα σε όλη την περιοχή. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής ιδρύθηκε και η Άφυτος. Η επιλογή να εγκαθιδρυθεί η αποικία στη συγκεκριμένη περιοχή ενδέχεται να κινητοποιήθηκε από το επωφελές περιβάλλον της. Οι απότομοι γκρεμοί που χαρακτηρίζουν το σημείο, προστάτευαν την αποικία από επιθαλάσσιες επιθέσεις. Επιπλέον, ένας μικρός κόλπος που υπήρχε στην περιοχή μέχρι το 1963, χρησιμοποιούταν σαν φυσικό λιμάνι και ένα ασφαλές αγκυροβόλιο.

Η κατασκευή του ιερού του Διόνυσου, συνδέεται χρονολογικά με μετανάστες από την περιοχή της Εύβοιας οι οποίοι είναι και υπεύθυνοι για την ανάπτυξη της πόλης. Η περιοχή αναφέρθηκε πρώτη φορά στα γραπτά "ελληνικά" του Ξενοφώντα. Σύμφωνα με τα γραπτά, ο Λάκωνας βασιλιάς Αγησίπολις υπέφερε από σοβαρά εγκαύματα που απέκτησε στην πολιορκία της Τορώνης το 381 π.Χ. Μεταφέρθηκε στον κοντινό ναό του Διόνυσου, όπου στα γραπτά περιγράφεται σαν μία "σκιερή κατοικία περιτριγυρισμένη από φωτεινά σημεία και δροσερά νερά". Μερικές μέρες αργότερα, ο βασιλιάς υπέκυψε στον υψηλό πυρετό. Το σώμα του διατηρήθηκε μέσα σε ένα πυθάρι γεμάτο μέλι και έκανε το τελευταίο του ταξίδι στην Σπάρτη όπου έγινε και η επίσημη κηδεία του.

Εκτός όλων αυτών,ο Αριστοτέλης περιέγραψε τον τοπικό γεωργικό νόμο σαν ένα μοναδικό και ενδιαφέρον κεφάλαιο της αρχαίας ελληνικής οικονομικής ιστορίας.

Πηγή:https://halkidiki-greece.com